သက္ေရာက္ခဲ့ေသာ အိပ္မက္ေဟာင္းမ်ား

(နိဒါန္း)

ေမျမလႊာ......................

"ေလာကမွာတင့္တယ္ဖို႔မလိုအပ္တာေတြကိုပကာသနလို႔ယူဆတယ္၊ အရာအားလံုးကိုဖန္တီးဖို႔ေတာ့ စိတ္မကူး

မိေပမယ့္ကိုယ့္ဘဝထဲကအရာအားလံုးကိုေတာ့ခပ္မဆိတ္ေျပာင္းလဲႏိုင္တဲ႔အခြင့္အေရးေလးလိုခ်င္တယ္။

ၾကိဳးစားမယ္လို႔လဲဆံုးျဖတ္ထားတယ္။အခ်စ္၊အမုန္းေတြထက္ေပ်ာ္ရႊင္ျခင္းရသေတြကိုပဲခပ္ပါးပါးဖန္တီးခ်င္ခဲ႔တယ္

..........တခ်ိန္မွာရင္ခုန္ရတဲ႔ အခ်စ္ဆိုတာနဲ႔ ဘယ္နည္းနဲ႔မွေတာ ့ေခ်ာက္ကမ္းပါးထဲက်သလို ကံဆိုးမႈေတြနဲ႔

ၾကံဳခ်င္တာမဟုတ္ဘူးေလ...........ဒါေၾကာင့္အရာအားလံုးအထူးသျဖင့္ကိုယ့္ဘဝကိုထိေတြ႔မႈေတြေပးမယ့္အရာ

ျဖစ္တဲ႔ အခ်စ္ ကို ခပ္ေဝးေဝးမွာပဲ မသိသလိုပစ္ထားခဲ့တယ္................"

ေခတ္ယုယ.....................

"ေအးေဆးေပ်ာ္ရႊင္တတ္တဲ႔သဘာဝေလးနဲ႔ျဖစ္ေနတာအားလံုးကိုေနသားတက်လက္ခံတတ္ဖို႔သာလိုတယ္.........

ခံစားမႈဆိုတာဘဝအတြက္ အမာရြတ္ေတြျဖစ္ေစႏိုင္မွန္းသိေနသလို.........ဘယ္အရာကိုမွလဲအားထည့္ခံစားခ်င္

တာေတာ့မဟုတ္ဘူး..........ခင္မင္ရသူေတြၾကား ေပ်ာ္ပါးရႊင္လန္းတဲ႔ရသကို ဖန္တီးရင္း ဘဝကိုအခ်ိဳးက်က်ေအး

ေဆးတည္ျငိမ္စြာျဖတ္သန္းခ်င္တယ္............ဂီတကေတာ့ရင္ထဲကတေနရာေပါ့"

လင္္းစိတ္ေစ..................

"မ်က္ဝန္းတစ္စံုကအျပစ္ကင္းတယ္...ပြင့္လင္းျဖတ္လတ္လြန္းတဲ႔ကေလးဆန္ဆန္အရိပ္ေလးတစ္ခုရဲ့ေနာက္ပါးမွာ

ကာရံေတြတလြဲျဖစ္လာေအာင္အေျပာင္းအလွည့္ေလးေတြလုပ္ေပးရင္းအရိပ္ကေလးမ်က္မႈန္ကုပ္ေနတာ၊

ႏႈတ္ခမ္းစူေနတာကိုသာအလွထိုင္ၾကည့္ေနခ်င္တာ...........လိုခ်င္ခဲ႔တဲ႔ရင္ခုန္မႈပန္းတပြင့္ကိုခပ္ေဝးေဝးကထီမထင္

ဟန္နဲ႔ေစာင့္ၾကည့္ၾကည္ျဖဴေနရတဲ႔ေနာက္မွာပန္းေတြအားလံုးကိုႏွလံုးသားနဲ႔မသံုးခ်င္ေတာ့ဘူး..........ေခတ္မီတဲ႔

ေခတ္ဆန္တဲ႔ေပၚပင္အလွေတြကိုသာ စံပယ္မဟုတ္တဲ႔စံပယ္အျဖစ္နဲ႔သာေမႊးၾကဴခ်င္ေနမိတာ..........ၾကာေပါ့.....

အရိပ္ကေလးနဲ႔ပတ္သက္ဆက္ႏႊယ္ခဲ႔ရတာလဲပစ္စြန္႔ခ်င္တဲ႔ပန္းတပြင့္ရဲ့အန႔ံဆိုးထုတ္လႊတ္ျခင္းေတြေၾကာင့္

ေလာင္းရိပ္ မိသြားတဲ႔ အရိပ္ကေလးကို ေျဖသိမ့္ျမဴေနခ်င္တာေၾကာင့္ေပါ့............."

******************************************************************

(အပိုင္း-၁)

ေမျမလႊာတစ္ေယာက္ ေက်ာင္းေရွ့ကို ေက်ာင္းကားဆိုက္တာနဲ႔ လန္းစိတ္ေစနဲ႔အတူ ေက်ာင္းေရွ့ကထုိင္ေနက်

Nucleus Tea House ကိုလွမ္းသြားတယ္................။ အဲဒီဆိုင္ေလးက ေမျမလႊာတို႔အဖြဲ႔ အထူးသျဖင့္ အီးစီ

အီးပီေတြ ေတာ္ေတာ္အားေပးၾကတယ္။ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ ဆိုင္နာမည္ေလးက သူတို႔အၾကိဳက္ကိုး........။

အစြဲေလးနဲ႔ေပါ့.................။

ေမျမလႊာမ်က္လံုးေတြက တစ္လမ္းလံုးကားစီးရင္း အိပ္လာတာေလ။ မပြင့္ေသးဘူး။ ဒါကိုလင္းစိတ္ေစက

ကလူ၏သို႔ျမဴ၏သို႔ လုပ္ရင္းေပါ့............။

ေက်ာင္းသားေက်ာင္းသူေတြကလဲ ခုလို မနက္ ရနာရီခြဲဆို ျမိဳ့ထဲကေက်ာင္းကားေတြအသီးသီးဆုိက္လာတဲ႔အခါ

ေက်ာင္းေရွ့ကရြာအဝင္လမ္းေဘးမွာရွိတဲ႔စားေသာက္ဆိုင္တန္းေလးကိုဆိုက္ဆိုက္ျမိဳက္ျမိဳက္သြားၾကဖို႔မေမ့ဘူး...။

ဆိုင္ထဲမွာ သူငယ္ခ်င္းေတြ လူစံုေအာင္ေစာင့္တဲ႔သူေတြ၊ အေဆာင္ကထလာျပီး မနက္စာျဖည့္တင္းသူေတြ၊

သက္ဆိုင္သူလာရာလမ္းကိုေမွ်ာ္မွန္းျပီးအၾကိဳေထာက္ဖို႔ေစာင့္စားသူေတြ၊မ်က္လံုးက်ီးကန္းေတာင္းေမွာက္နဲ႔

ပ်ိဳပ်ိဳေတြကိုရႈိးသူေတြ၊ေဘးမွာတေယာက္ထားျပီးလမ္းသြားလမ္းလာေတြကိုေကၽြးေနသူေတြ၊ ဂ်ာနယ္ကို

မလႊတ္တမ္းဖတ္ေနသူေတြ၊စီးကရက္ေလးတရႈိက္ရႈိက္နဲ႔နံနက္ခင္းထဲနစ္ေျမာေနသူေတြ၊ဆရာသမားနဲ႔အတူမနက္

ပိုင္း ဂါရဝ အလာပ သလာပေျပာသူေတြ စသည္စသည္ေပါ့.............။

ဒါက ေက်ာင္ေတာ္ရဲ့နံနက္ခ်ိန္ခါ ရႈခင္းသာပဲ.............အဲဒီအထဲကမွတခ်ိဳ႔တခ်ိဳ႔ေတြက မိုးမျမင္ေလမျမင္ သီအို

ရီေတြၾကားနစ္လို႔........ေခါင္းေတာင္မေဖာ္နိုင္ဘူး..........တြက္လိုက္ခ်က္လိုက္စဥ္းစားလိုက္နဲ႔............။

ေမျမလႊာက သင္ရိုးကုန္ရင္ လန္းစိတ္ေစရဲ့ သြတ္သြင္းေပမႈကိုနာခံရင္း အတန္းတက္ေနသူတေယာက္..........။

လန္းစိတ္ေစက စာၾကိဳးစားတယ္.......အတန္းထဲမွာအေတာ္ဆံုးမဟုတ္ေပမယ့္ ဝမ္းတူတမ္းေတာ့ဝင္ေအာင္လုပ္

တယ္.................ဒါကိုေမျမလႊာက အားမက်တဲ႔အျပင္ သူေရးထားသမွ်လက္ခ်ာေတြကို အကုန္ကူး၊ ေလ့က်င့္

ခန္းေတြအကုန္ကူး...............စာသင္ခ်ိန္ဆိုေမျမလႊာက မ်က္လႊာေလးအသာခ်လို႔ငိုက္တာကခပ္မ်ားမ်ားရယ္။

လန္းစိတ္ေစက ေမျမလႊာအနားအဲဗားရွိေနတတ္တာေလ...........ျမလႊာဆိုးသမွ် ႏြဲ႔သမွ်ကို သည္းခံစိတ္ရွည္

လြန္းလို႔ ျမလႊာကလဲသံေယာဇဥ္အနႏၱနဲ႔ ခင္မင္ေနရွာတာ..........ဒါကို ေရာင္းရင္းေတြအားလံုးကသိတယ္......။

ဒီလိုနဲ႔ႏွစ္ေတြ တစ္ႏွစ္ျပီးတစ္ႏွစ္ေပါ့......................ေမျမလႊာနဲ႔ လင္းစိတ္ေစကလဲ အတြဲမပ်က္ဆက္လက္ကာ

ခ်ီတက္ဆဲေပါ့................။

ေက်ာင္းေလးကေတာ့ မနက္ခင္းဆိုဥဒဟိုသြားလာေနတဲ႔ ေက်ာင္းသားေရာင္စံုေတြနဲ႔ ေပါ့..........ေက်ာင္းစည္းရိုး

မ်က္ႏွာစာမွာဆို ကံ့ေကာ္ပင္ေတြ အစီအရီရယ္..............ေက်ာင္းအေနာက္ဘက္မွာဆို ေတာင္ညိဳေတာင္တန္း

ၾကီးကစိမ္းညိဳ့ညိဳ့နဲ႔.................ေက်ာင္းရဲ့လက္ယာဘက္မွာ ကမၻာေက်ာ္ ေတာရတရားစခန္းရိပ္သာၾကီးရွိတယ္။

အဲဒီရိပ္သာအဝင္လမ္းအဝမွာ မုခ္ဦးနဲ႔ဇရပ္တေဆာင္ရွိတယ္.........အဲဒါကေက်ာင္းသားေက်ာင္းသူငယ္ခ်င္းအုပ္စု

မ်ားေပ်ာ္စံရာ၊ ဝိုင္းဖြဲ႔ျပီးတြက္ၾကခ်က္ၾကရန္ျဖစ္ၾကတဲ႔ ေနရာေလး.............ေအးေအးေဆးေဆးနဲ႔ေပါ့.........။

ေက်ာင္းဘယ္ဘက္မွာေတာ့ စိမ္းညိဳ့ညိဳ့ေရာ္ဘာျခံ၊ အဲဒီေနာက္ကမွ ဓနိအုပ္ေလးကစိမ္းစိုစိုနဲ႔.........ေမျမလႊာတို႔

စာသင္ခန္းကေနၾကည့္ရင္ ကြင္းျပင္ေလးကက်ယ္လြင့္လြင့္ေလး..........အဲဒီဘက္ကိုေက်ာင္းသားေတြအသြား

မ်ားတယ္...........ဘာလို႔မွန္းေတာ့မသိဘူး.......အေပါ့အပါးထင္ပါရဲ့.............။

*******************************************************************

(အပိုင္း-၂)

အဲလိုသာယာမႈေတြနဲ႔ပဏံရလွတဲ႔ ေက်ာင္းေတာ္ၾကီးမွာ ျမလႊာတို႔က အပိုးက်ိဳးေနတာေတာ့မဟုတ္ဘူး.........

ခပ္ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊတ္ေနာက္ေနာက္ေဆာင့္ၾကြၾကြ ကေလးပေသေလးေပါ့............။

သူေပ်ာ္ေနရင္ လင္းစိတ္ေစက မခံခ်င္ေအာင္စ ၊ ေနာက္ ............သူကစိတ္ဆိုး......ရိုက္လိုက္ပုတ္လိုက္ထုလိုက္

ေထာင္းလိုက္နဲ႔..............ေဒါသထြက္သြားရင္လင္းစိတ္ေစကျပန္ေခ်ာ့............(အေပၚစီးကေနျပီးအေခ်ာ့ေတာ္)

လုပ္တတ္တဲ႔ေနရာမွာ လင္းစိတ္ေစက ဆရာပဲ..........။

ျမလႊာက လင္းစိတ္ေစရွိရင္ အိုေကတယ္ဆုိတဲ႔စိတ္ေလးရွိတယ္.........ဘာလုပ္လုပ္တိုင္ပင္တယ္ ႏွီးေႏွာတယ္ေပါ့

ဒီလိုနဲ႔ ႏွစ္ေလးေတြေျပာင္းလေတြေဟာင္းနဲ႔ ေနာက္ဆံုးႏွစ္လို႔ေခၚလို႔ရတဲ႔ ႏွစ္ေလးတစ္ႏွစ္ကိုေရာက္လာ ပါေလ ေရာ.........................။

ေနာက္ဆံုးႏွစ္ဆိုတာက ဒီလို...............

ျမလႊာတို႔က ဒီပလိုမာ တက္၊ ခရက္ဒစ္တယ္ဆို ေနာက္ထပ္ ေကာလိပ္တက္၊ အိုေကဆို တကၠသိုလ္တက္အဲလို...

ေကာလိပ္ေနာက္ဆံုးႏွစ္ရဲ့ ကာလတစ္ခုကိုေရာက္လာတယ္..........ခြဲရေတာ့မယ္လို႔ တရားေသယူဆၾကတဲ႔သူ

မ်ားတယ္..........ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ ေနာက္ထပ္အိုေကဖို႔ဆိုတာက ေလထဲကတိမ္ခိုးလိုပဲ.........မေရရာဘူးလို႔

အေတြးနဲ႔ ဇာတ္ေရးေနသူေတြထဲမွာ ေမျမလႊာလဲပါတယ္...........လင္းစိတ္ေစကေတာ့တိတ္တိတ္ၾကိတ္ၾကိဳးစား

ေနတယ္.............ျမလႊာလဲဒီႏွစ္ေတာ့နည္းနည္းပိုးက်ိဳးျပီးသင္ခန္းစာေတြေသခ်ာလုပ္တာကို ဘယ္သူမွမရိပ္မိဘူး

သူကဆိုးတာကိုး..........လူတိုင္းကအထင္မၾကီးတဲ႔သူ................။

ဒီေနာက္ဆံုးႏွစ္ေလးမွာေပါ့..........ျမလႊာမ်က္ဝန္းထဲ ပံုရိပ္တခုလႊမ္းမိုးခဲ႔တယ္.............ပံုရိပ္ေလးကေတာ့ဘာမွ

သိပံုမရဘူး..........ဒီလိုပဲျဖစ္တတ္ပါတယ္ဆိုတဲ႔ ေခတ္ပ်ိဳေမရင္ခုန္ႏႈန္းအရဆို ခပ္ရိုးရိုးခံစားမႈေလးတခုကို

ျမလႊာကပံုၾကီးခ်ဲ႔ခံစားလိုက္တယ္ေပါ့..........။

အျဖစ္ကဒီလို.................

ျမလႊာေနအိမ္က ေက်ာင္းနဲ႔မနီးဘူး........ဒါေပမယ့္ေက်ာင္းကားကလဲစီးလို႔အဆင္ေျပတဲ႔ေနရာမ်ိဳးမဟုတ္ဘူး။

အိပ္ရာထေနာက္က်တတ္တဲ႔အက်င့္က ျမလႊာေက်ာင္းခ်ိန္ကိုအျမဲေနာက္က်ေစတတ္တယ္..............

ျမလႊာေက်ာင္းေနာက္က်တတ္တာကို လင္းစိတ္ေစတို႔က ေက်ာင္းေရွ့က ဆိုင္ေလးမွာထိုင္ေစာင့္ျပီး သူမလာမွ

အတူတူအတန္းတက္ျဖစ္ၾကတာမ်ားတယ္..........။

လင္းစိတ္ေစတို႔က ေက်ာင္းကားနဲ႔ေက်ာင္းတက္ၾကတာ.........သူကျမိဳ့ထဲက အထင္ကရဘုရားတစ္ဆူေရွ့မွာ

ေနတဲ့သူေလ..........အဲဒီႏွစ္မွာ လင္းစိတ္ေစတို႔က ေက်ာင္းကားေခါင္းေဆာင္လုပ္တယ္.......သူတို႔ကမကထ

လုပ္တဲ့ေက်ာင္းကားေပါ့........ဆီမေလာက္ေတာ့ ဆီခြဲတမ္းအရ နည္းနည္းအိတ္စိုက္ရတယ္။ဒါေၾကာင့္ဆီစရိတ္

ကာမိေအာင္ရယ္၊ လင္းစိတ္ေစက ျမလႊာကိုေက်ာင္းကားနဲ့စီးျပီးေက်ာင္းတက္ႏိုင္ေအာင္ တစ္ဝက္ခနဲ႔အိုေက

ခဲ႔တယ္..........စီးေတာ္ယာဥ္က ျမလႊာအတြက္ေက်ာင္းေနာက္က်တဲ႔အျပစ္ကလြတ္သြားေစတယ္ေပါ့..........။

အဲဒီမွာ စေတြ႔ေတာ့တာပဲ...........

ေက်ာင္းကားက ေမဂ်ာသံုးခုေပါင္းထားတယ္။ ျမလႊာေက်ာင္းကားစီးတိုင္း ကားေခါင္းနားကပ္လ်က္ေလးမွာ

ခပ္ကုပ္ကုပ္ငိုက္ျပီးပါပါလာတတ္တဲ႔ မ်က္လံုးေအးေအး၊ ႏွာတံစင္းစင္း၊ ဆံပင္ေပ်ာ့ေပ်ာ့ေလးနဲ႔ ပံုရိပ္ေလး

တစ္ခုကို သတိထားမိတယ္.........ေန႔တိုင္းပဲ။ ျမလႊာကေစ့ေစ့ၾကည့္ျပီး ကားစီးရတဲ႔အရသာကိုေပ်ာ္လာတယ္။

ဒီလိုနဲ႔ ပံုရိပ္ေလးကလဲ သတိထားမိသြားတယ္ .......မ်က္ဝန္းေလးေတြဆံု၊ၾကည္ႏူးရိပ္ေတြသန္း၊ေနာက္ပိုင္း

ပံုရိပ္ေလးကလဲ ကားစီးလာရင္မငိုက္ေတာ့တာမ်ားတယ္.........ကားကက္ဆက္က မ်ိဳးၾကီး ရဲ့ သီခ်င္းေလးေတြ၊ အငဲသီခ်င္းေတြကို ခံစား အၾကည့္ခ်င္းဆံုရင္ခုန္နဲ႔ ကဗ်ာဆန္ေနၾကတယ္.....။ျမလႊာအသည္းအသန္ျဖစ္လာေတာ့

လင္းစိတ္ေစကိုရင္ဖြင့္ေတာ့တာေပါ့.........။

"လင္းစိတ္ေစ........ငါ ဟိုတေယာက္ကိုေၾကြေနျပီဟာ..........ငါ့အသည္းေလးျဖစ္ေနျပီ၊ငါတို႔အတန္းေရွ့ျဖတ္ရင္

ငါ့ကိုလွမ္းသတိေပးစမ္းပါ၊ မ်က္စိအစာေကၽြးခ်င္လို႔.......အိုေကေနာ္"

ဒီေတာ့ မ်က္လံုးေမွးစင္းျပီး ခနဲ႔တဲ့တဲ့အျပံဳးနဲ႔ လင္းစိတ္ေစက

"ဒါေနာက္တေယာက္ေပါ့ဟုတ္လား.........သဲသဲလႈပ္ျပန္ျပီေပါ့......ေရာဂါပဲ.......ေအးငါေျပာမယ္ေအးေဆး"

"နင္ေနာ္................."

"ဟား........ဟား................ဟား ရယ္ရတယ္ျဗဲ"

"အဲ...ဟိုမွာလာေနျပီ တိတ္တိတ္ေန"

"ငါေျပာေပးရမလား..........ေဟ့.......ေဟ့၊ ဒီမွာ....ဒီမွာ"

လင္းစိတ္ေစက ေခတ္ယုယကို လွမ္းေအာ္ေခၚဟန္လုပ္ေနတယ္............ျမလႊာကစိတ္တိုလာျပီး

"တိတ္တိတ္ေနစမ္း သိကၡာက်တယ္"လို႔ ျပန္ေငါက္လိုက္တယ္...........။

လင္းစိတ္ေစက ခနဲ႔တဲ႔တဲ႔အျပံဳးနဲ႔ မဲ႔ကာရြဲ႔ကာနဲ႔

"ေအာင္မယ္ နင္ကသိကၡာရွိေနေသးတယ္ေပါ့" ေျပာတယ္........ျမလႊာကမသိသလိုလုပ္ေနလိုက္တယ္။

.......................................

သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ကအဲလို............။

ဒီလိုနဲ႔ စကားနာထိုးမႈေတြ၊ မ်က္လံုးခ်င္းစကားေျပာမႈေတြနဲ႔ ကာလစက္ဝန္းကိုစီးလာလိုက္တာ ျမလႊာေရာဂါ

လဲသည္းလာတယ္။ စာေမးပြဲၾကီးလဲနီးလာတယ္ေပါ့..............။ပံုရိပ္ေလးက စာၾကိဳးစားသူမို႔ စာေမးပြဲနီးလာေတာ့

သိပ္မေတြ႔ရေတာ့ဘူး...........အိမ္မွာစာလုပ္ေနတယ္ထင္ပါ့..............။ ပံုရိပ္ေလးကိုမျမင္ရတဲ႔ေန႔ဆို ျမလႊာ

အတြက္ ေပ်ာ္ရႊင္မႈေတြမစိုေျပေတာ့တဲ႔ေန႔ေလးေတြမ်ားလားတတ္ျပီ။

ျမလႊာေတာ္ေတာ္ခံစားေနရတာကိုလင္းစိတ္ေစကပ်က္ရယ္ျပဳေနတတ္တယ္.........ဒီလိုနဲ႔ပဲစာေမးပြဲၾကီးေျဖေတာ့တာေပါ့။

ျမလႊာက မေနႏိုင္ေတာ့တဲ႔အဆံုး Invitation Card ေလးတခုနဲ႔ ပံုရိပ္ေလးကို လွမ္းဖိတ္လုိက္တယ္...............

ဘာရယ္မဟုတ္ပါဘူး..........။

ခင္မင္ခ်င္တယ္ဆိုတဲ႔အေၾကာင္း ႏွစ္သစ္ကူးညေလးမွာဆံုခ်င္တဲ႔အတြက္ ဒီဇင္ဘာလ ၃၁ရက္ေန႔ညေနေလးနာရီ

တိတိမွာ ဖုန္းဆက္ဖို႔၊ စေနာက္ရင္ အရွက္ကြဲျပီးခံစားရမွာကိုနားလည္ေပးပါဆိုတဲ႔အေၾကာင္းေလးေပါ့.......

ဒါေလးေရးျပီး ျမလႊာပို႔လိုက္တယ္..............။

လင္းစိတ္ေစက အဲဒါကို သိတယ္။ အရူးစိတ္ခ်မ္းသာေအးခ်မ္းတယ္ဆိုတဲ႔သေဘာနဲ႔ လ်စ္လ်ဴရႈထားလိုက္တယ္။

စာေမးပြဲၾကီးကျပီးသြားျပီ။ ေနာင္ႏွစ္ထပ္တက္ရဖို႔ဆိုတာ မေသခ်ာသြားျပီေပါ့...........။

စာေမးပြဲေကာင္းေကာင္းေျဖနိုင္ခဲ႔တဲ႔ျမလႊာ တစ္ဘာသာေတာ့ စိတ္ထင့္ေနရတယ္...............သိပ္မရဘူးေလ။

ဒါေၾကာင့္ တကၠသိုလ္ထပ္တက္ရဖို႔ သိပ္မေသခ်ာေတာ့ဘူး..........။

ပံုရိပ္ေလးနဲ႔ ေနာက္ဆံုးအေနနဲ႔ ေတြ႔ဆံုခ်င္တယ္။ေပ်ာ္ရႊင္ၾကည္နူးတဲ႔စကားေလးေတြနဲ႔ ေနာက္ဆံုးႏႈတ္ဆက္

ခ်င္တဲ႔ဆႏၵေလးတခုပဲရွိတယ္...............။

ပံုရိပ္ေလးကို ဖိတ္စာပို႔ျပီးတဲ႔ေနာက္ ျမလႊာေနမထိထိုင္မသာျဖစ္ေနတယ္...........ဒီဇင္ဘာေနာက္ဆံုးညေနခင္းကို

လက္ခ်ိဳးေရရတာ တစ္ကမၻာနီးပါးၾကာတယ္...............။စာေမးပြဲမွာပင္ပန္းခဲ႔သမွ် ႏွစ္တိုင္းအတိုးခ်ျပီးအိပ္ေနခဲ့ သမွ် ဒီႏွစ္မွာေတာ့ သိပ္မအိပ္နိုင္ဘူး........အိပ္မက္ေတြၾကားလန္႔နိုးေနရတယ္............ေမျမလႊာက ငရဲထဲေရာက္

သြားတယ္ေပါ့................။ေန႔ရက္ေတြကုန္၊ မိနစ္ေတြတြက္နဲ႔ ရင္ထိတ္ေနတုန္းေလ............။

*************************************************************

(အပိုင္း-၃)

ဒီဇင္ဘာညေနခင္း ေလးနာရီထိုးဖို႔ ငါးမိနစ္အလိုမွာ ျမလႊာပ်ာပ်ာသလဲ အိပ္ရာကထ မ်က္ႏွာသစ္ေရခ်ိဳးျပီး ဖုန္းေလးဆီ အေျပးသြားခဲ႔တယ္..............ဘုရားလဲတေနမိတာေပါ့.....................ညေနေလးနာရီထိုးတဲ့အခ်ိန္မွာ

ဖုန္းသံေလးျမည္လာခဲ့တယ္...........

"ကလင္လင္"

တုန္ရင္စြာနဲ႔ ဖုန္းခြက္ေလးကိုနား နားကပ္လိုက္ေတာ့ တည္ၾကည္တဲ႔အသံေလးတခုကို ရင္းႏွီးစြာစၾကားလိုက္

ရတယ္................

"ဟဲလို"

"ခင္ဗ်ား ကဘယ္သူလဲ၊ ကၽြန္ေတာ့္ကို ဘာလို႔ ကဒ္ပို႔ရတာလဲ၊ ကၽြန္ေတာ္က ရုပ္ေခ်ာတဲ႔သူ နာမည္ၾကီးတဲ႔သူ

လဲမဟုတ္ဘူးေလ...........ခင္ဗ်ားဘာသေဘာနဲ႔ လုပ္တာလဲ သိခ်င္တယ္"

သြားျပီ....ျမလႊာစိတ္ကူးလွလွေလးေတြ၊ လက္ခ်ိဳးေရျပီး ေမာပန္းႏြမ္းလ်ခဲ႔ရတဲ႔ ရင္ခုန္မႈေတြအားလံုးသူရဲ့

တဒဂၤ စကားလံုးေတြေအာက္မွာ အစိပ္စိပ္အမႊာမႊာရယ္ပါ...........ရင္ထဲက မာနကမခံခ်င္စိတ္ကိုတြန္းပို႔ေပးလိုက္

ေတာ့ ႏႈတ္ထြက္စကားေတြကမေကာင္းေတာ့ဘူးေပါ့..........

"ကၽြန္မ ေမျမလႊာပါ၊ ကိုေခတ္ယုယ သိပါတယ္ေလ"

"ဟာ.......မျဖစ္နိုင္ဘူး။ ေမျမလႊာက အဲလိုလုပ္တတ္မွာမဟုတ္ဘူး၊သူကအဲလိုမိန္းကေလးမဟုတ္ဘူး၊ခင္ဗ်ား

ဘယ္သူလဲေျပာဗ်ာ"

ခပ္ေဆာင့္ေဆာင့္ထြက္လာတဲ႔ သူ႔စကားေနာက္ပါးမွာ ေမျမလႊာ ခံစားမႈေလးေတြအေရာင္စံုသြားတယ္။

ေၾသာ္........ငါ့ကိုသူသိသားပဲေပါ့.......။

စိတ္ကထင္ျမင္မႈေတြေဘးထားျပီး စကားလံုးေတြထြက္က်လာလိုက္တာ....................အမ်ားၾကီးပဲ။

"ေမျမလႊာပါ၊ ယုေလးကို ေပ်ာ္ခ်င္လို႔ရယ္ ယုေလးနဲ့ေတြ႔ခ်င္လို႔ ခုလိုလုပ္လိုက္တာ တျခားရည္ရြယ္ခ်က္မရွိပါဘူး"

"မျဖစ္နိုင္ဘူးဗ်၊ ခင္ဗ်ားကေမျမလႊာဆိုလဲ ခင္ဗ်ားကိုဘယ္သူေျမွာက္ေပးလို႔လုပ္တာလဲ၊ဒီလိုလုပ္တာအႏၱရာယ္ရွိ

တယ္ဆိုတာ ခင္ဗ်ားသိမွာပါ။ ေနာက္ ခင္ဗ်ားသူငယ္ခ်င္းနဲ႔ ဒီဇင္ဘာေနာက္ဆံုးညမွာ ေလာင္းေၾကးစားေၾကးနဲ႔

အေပ်ာ္လုပ္တာလား............ဒါဆိုခင္ဗ်ားႏိုင္တယ္ေပါ့ ခင္ဗ်ားေပ်ာ္တယ္ဆိုျပီးေရာ"

တဒဂၤသာယာမႈေတြေပ်ာက္ပ်က္ျပီး အရွက္တရားေတြမြန္းက်ပ္မႈေတြ မခံခ်င္မႈေတြဝင္လာတယ္..........

ျမလႊာကိုသူကဘာလို႔အေရးတယူဖုန္းဆက္ရသလဲ၊ ေနာက္ျမလႊာကိုသူရင္းႏွီးေနတာပဲ...........

"မဟုတ္ဘူး...... မေလာင္းထားဘူး။ ကိုယုက အႏၱရာယ္ရွိတဲ႔သူမဟုတ္ဘူး အဲဒါေၾကာင့္ခင္ခ်င္လို႔ ဒီလိုကဒ္ပို႔ လိုက္တာ"

"အိုေက ခင္ဗ်ားအိမ္ကိုလာခဲ႔မယ္........."

"အို မလာနဲ႔..............မျဖစ္ဘူး"

"ဘာလို႔လဲဗ်၊ ကၽြန္ေတာ္က မိေကာင္းဘခင္သားသမီးပဲ"

"အိမ္မလာနဲ႔မျဖစ္ဘူး၊ လာခ်င္ရင္ ရႈိင္းအေအးဆိုင္ကိုလာခဲ႔၊ဆံုရေအာင္၊တေယာက္တဲလာခဲ့ေနာ္"

ေမျမလႊာ အစီစဥ္တက်မျဖစ္ေတာ့ပဲ ကေသာင္းကနင္းနဲ႔ ပါးစပ္ကထြက္ရာေတြေလွ်ာက္ေျပာေနေတာ့တယ္။

ဒါေပမယ့္ သူ႔ကိုေတြ႔ခ်င္တဲ႔စိတ္က ျပင္းျပင္းျပျပျဖစ္ေနတာပါ.................

"အိုေကေလ၊ ခင္ဗ်ားနဲ႔ေတြ႔ျပီးရွင္းၾကတာေပါ့၊ ၂၀မိနစ္အတြင္းေရာက္ေအာင္လာခဲ႔မယ္"

"ဟုတ္ျပီေလ"

ဖုန္းခြက္ေလးခ်လိုက္ေတာ့ျမလႊာတေယာက္ေလဟာနယ္ထဲကေနေျမျပင္ေပၚျပန္ေရာက္လာသူလိုဟာတာတာနဲ႔

ေျခလွမ္းေတြကလဲ ရႈိင္းအေအးဆိုင္ဆီ ေလွ်ာက္ေနတယ္။ ေလထဲမွာလြင့္ေနသလို ခံစားခ်က္ေတြေလေနတယ္။

ရင္လဲခုန္တယ္..........ဘာျဖစ္မလဲဆိုျပီးေတာ့ေပါ့..................................

အေအးတခြက္မွာျပီးထိုင္ေစာင့္ေနတုန္း ျဗဳန္းဆို သူေရာက္လာတယ္။လက္ထဲကနာရီကိုၾကည့္ေတာ့ မိနစ္၂၀

ကြက္တိ။ ေက်နပ္သြားတယ္..............။

စိတ္ကေတာ္ေတာ့ကိုေက်နပ္သြားတယ္..................။ျမလႊာလိုခ်င္ေတာင့္တေနတာ ပံုရိပ္ေလးနဲ႔ လက္ဆံုက်ဖို႔

တခုတည္း၊ ေနာက္ဆက္တြဲဘာမွမရွိခ်င္ဘူး...........သူေျပာသမွ်ရင္ဆိုင္ခ်င္တယ္ေပ်ာ္ေပ်ာ္ၾကီးေလ..........။

ေအာင္စာရင္းေတြထြက္လာရင္ ကိုယ့္လမ္းကိုယ္ေလွ်ာက္ၾကရေတာ့မွာမို႔ ခုလိုရသခိုက္ေလးမွာ ျမလႊာဆႏၵေလး

ျပည့္ခဲ႔ခ်င္တယ္...........။သူကိုယ့္ကိုစကားေျပာတဲ့အသံနဲ႔ဟန္......ျမလႊာဆိုတာ သူ႔ရင္ထဲမွာ ရွိမေနရင္ေတာင္

သိသြားေအာင္ ၾကိဳးစားခဲ႔ခ်င္တယ္...........ဒီတခုတည္းနဲ႔ ရည္ရြယ္ခဲ့တာကို ျမလႊာကပဲအသိဆံုးပါေလ...............။

ျမလႊာအေတြးေတြနဲ႔စစ္ခင္းရင္ လက္ပိုက္ထိုင္ေနတုန္း သူကအနားေရာက္ခါးေထာက္ျပီး ခပ္တည္တည္နဲ႔

"ဘာသေဘာနဲ႔လုပ္တာလဲ" တဲ႔................

ရင္ထဲေအာင့္မ်က္သြားတယ္...............ကိုယ္ခႏၶာတခုလံုး အဆမတန္က်ံဳ့ဝင္သြားသလားေအာက္ေမ့ရတယ္......

ပူရွိန္းရွိန္းခံစားခ်က္ကမ်က္ႏွာတျပင္လံုးမွာေနရာအႏွံံ႔ပဲ..................ဒါေပမယ့္ ႏႈတ္ခမ္းအစံုက ခနဲ႔တဲ႔တဲ့အမူအရာ

ကိုဖန္ဆင္းထားတယ္.............။

"ဘာသေဘာနဲ႔လုပ္တာလဲ"

ထိုင္ခံုေပၚေနရာမယူနိုင္ေသးတဲ႔အေလာတၾကီးေမးခြန္းေတြနဲ႔သူအလုပ္ရႈပ္ေနတာကိုၾကည့္ရင္း ေျဖစရာရွာမေတြ႔ခဲ႔

ဘူး...............မရွိဘူးဆိုပိုမွန္မယ္....................

ရင္ထဲခံစားမႈေတြေဘးခ်ိတ္ျပီး ခပ္ျပံဳးျပံဳးေလးေျပာလိုက္တယ္

"ရန္ျဖစ္ဖို႔လာတာလား" လို႔........................

အဲဒီေတာ့မွ သူက ထိုင္ေတာ့တယ္..........

ျမလႊာရင္တစ္ခုလံုးေျဗာင္းဆန္ေနတာကို သူမသိဘူး................မ်က္ႏွာျပင္ကေတာ့ခပ္ေနာက္ေနာက္အမူရာက

ေနရာယူထားတယ္....................။

"အိုေကေလ၊ ခုဆိုခင္ဗ်ားနဲ႔ကၽြန္ေတာ္သူငယ္ခ်င္းေတြေပါ့၊ ခင္ခင္မင္မင္ေပါ့ဗ်ာ၊ မိတ္ဆက္ျပီးျပီလို႔ပဲသေဘာထား

လိုက္ပါ။ ခင္ဗ်ားေလာင္းေၾကးႏိုင္သြားျပီေပါ့။ ခင္ဗ်ားဝမ္းသာတယ္ဆိုကၽြန္ေတာ္ေက်နပ္ေပးပါတယ္၊ေပ်ာ္တယ္

မဟုတ္လား။ သူငယ္ခ်င္းေတြပါရင္လဲေခၚလိုက္ေနာ္၊ ကၽြန္ေတာ္ကမရုိင္းပါဘူး၊ အားလံုးခင္ခင္မင္မင္ေပါ့၊

တေက်ာင္းတည္းသားခ်င္းပဲ"

"ဘယ္သူမွမပါဘူး၊ ကၽြန္မတေယာက္တဲပဲ၊ ကၽြန္မဘာသေဘာနဲ႔လုပ္တာလဲဆိုတာေတာ့ မိန္းကေလးက ဒီလိုလုပ္

ရင္ဘာသေဘာလဲဆိုတာေျပာျပစရာမလိုပဲ အံေသတြက္ထားတဲ႔အေျဖတခုရွိျပီးသားပဲဟာ၊ေျပာေနလဲအပိုပဲ၊ယံု

မွာမို႔လား"

သူမ်က္ေမွာင္ကုပ္သြားတယ္.............

"ေအးေအးေဆးေဆးအိမ္လာလည္မယ္၊လိပ္စာေပးပါလား"

ဒါေတာ့လံုးဝမျဖစ္တဲ႔ကိစၥ၊ အိမ္လာရင္ သြားျပီ၊ ျမလႊာသိကၡာက်၊ အိမ္ေပၚကေခါင္းနဲ႔ဆင္းရမွာ၊ ေမတို႔လဲရွက္လို႔

ေသမွာ၊ ေနာက္သူကဘယ္လိုပံုစံနဲ႔လာမွာလဲ၊ အိမ္ကလဲ သိပ္ပကာသနရွိတာမဟုတ္ဘူး၊ ျမလႊာသိမ္ငယ္တယ္၊

အေတြးဗရပြနဲ႔ ေခါင္းတြင္တြင္ယမ္းျပီးေျပာခ်လိုက္တယ္.........

"ဟင့္အင္း မလာနဲ႔ မေတြ႔ခ်င္ဘူး မျဖစ္ဘူး.............."

သူေတာ္ေတာ္ေဒါသထြက္သြားပံုရတယ္..........ေယာက်ာ္းမာနဆိုတာဒါပဲလား

"ကၽြန္ေတာ္ကႏူဝဲေနလို႔လား၊ ပညာတူအခ်င္းခ်င္းေက်ာင္းေနဖက္အခ်င္းခ်င္းသူငယ္ခ်င္းအျဖစ္လာတာပဲ၊

မျဖစ္ဘူးလားဗ်"

"လံုးဝမျဖစ္နိုင္လို႔ပါ"

"အိုေကေလ၊ဒါဆိုလဲဒီေန႔ဒီေနရာမွာအားလံုးျပီးျပီေပါ့၊ ကၽြန္ေတာ္ျပန္ေတာ့မယ္ လုပ္စရာေတြရွိေသးတယ္ဗ်"

ဒီလိုၾကားရေတာ့လဲ ျမလႊာက သူနဲ႔အခြင့္ရရင္ ျပန္ေတြ႔ခ်င္ေသးတယ္ေလ။ သူေက်ာခိုင္းသြားတာကိုမေတြ႔

ခ်င္ဘူး။ ဒီေန႔ည သူငယ္ခ်င္းေတြစုျပီး အကင္လုပ္စားၾကဖို႔ ခ်ပ္ရွ္မွာခ်ိန္းထားတယ္။ အိ္မ္ကိုလဲေျပာျပီးသား

အဲဒီသြားဖို႔ထြက္လာတာမို႔ သူ႔ကိုအဲဒီကိုလိုက္ပို႔ေစခ်င္တယ္............ဒါနဲ႔ပဲ.............

"မဟုတ္ေသးဘူး၊ ကၽြန္မသူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ခ်ိန္းထားတယ္၊လင္းစိတ္ေစတို႔နဲ႔၊ အဲဒီသြားမလို႔လိုက္ပို႔ေပးပါလား

ယုလဲလိုက္ခဲ႔ေပါ့၊............."

"ကၽြန္ေတာ္လဲပါတီရွိတယ္ အဲဒီကိုသြားမလို႔၊ ေက်းဇူးပါပဲ ဖိတ္တာကို၊ မေမျမလႊာကိုယ့္ဘာသာသြားပါလား

ကၽြန္ေတာ္အခ်ိန္ကပ္ေနလို႔"

မျဖစ္ဘူး............လံုးဝမျဖစ္ဘူူး။သူနဲ႔အတူ သူေမာင္းတဲ႔ဆိုင္ကယ္ေလးကိုစီးျပီးသူ႔ခါးကိုဖက္သြားခ်င္ေသးတယ္။

ဒီခံစားခ်က္ရဲ႔ေနာက္ကြယ္မွာ ဘာအႏၱရယ္မွမရွိဘူးလို႔ ယံုၾကည္ထားတယ္..........။

"မရဘူး၊ လိုက္ပို႔ေပးေနာ္"

တခ်က္ေတြျပီး စိတ္ဒံုးဒံုးခ်လိုက္ဟန္နဲ႔.......

"ဟုတ္ျပီ၊ တက္"

ကၽြန္မအရမ္းေပ်ာ္သြားတယ္၊ သူ႔ေနာက္ေက်ာေလးကခပ္ေငြ႔ေငြ႔အေႏြးဓါတ္ေလး..........အိုးအရမ္းေပ်ာ္တယ္။

ကၽြန္မဒါပဲသိတာ...............။

ကုန္းဆင္းတခုမွာကၽြန္မသူ႔ခါးေလးကိုဖက္လိုက္ေတာ့၊ သူကအေနာက္မွာကြင္းရွိတယ္ကိုင္ထားေပါ့လို႔ေျပာတယ္။

ကၽြန္မရွက္သြားမိတယ္.............။

"ေနာက္ထပ္ဒီလိုမ်ိဳးထပ္မလုပ္ပါနဲ႔ မေမျမလႊာ" လို႔ သူကေအာ္ေျပာေသးတယ္။

ကၽြန္မကဘာမွန္းမသိဘဲ ေအာ္ရယ္ေနမိတယ္................

ေပ်ာ္တယ္....ဒါပဲသိတယ္ေလ..........ေပ်ာ္တယ္............ဒါပဲ။

ဒီလိုနဲ႔ သူ လင္းစိတ္ေစတို႔ဆီလိုက္ပို႔ျပီး ႏႈတ္ဆက္ျပန္သြားေလရဲ့။ သူျပန္သြားေတာ့ကၽြန္မေအာ္ရယ္ေနမိတယ္။

သေရာ္တာေလွာင္တာမဟုတ္ဘူး။ေပ်ာ္လို႔..............။အားလံုးကေတာ့သိတာမဟုတ္ဘူး.........။

ကၽြန္မကဲေနတယ္ေပါ့ေလ..................။

အဲဒီညက ႏွင္းေတြေဝေနတဲ႔ေဆာင္းည၊ မနက္ခင္းႏွစ္သစ္အာရုဏ္နဲ႔အတူထြက္လာတဲ႔ေနမင္းကိုၾကည့္ျပီး

"Happy New Year" အတြက္ေတာင္းဆုေတြျပဳျပီး ျပန္လာခဲ့တယ္......................။

*************************************************************

(အပိုင္း-၄)

သိပ္ေပ်ာ္ခဲ႔ရတဲ့ရသေတြနဲ႔ ႏွစ္သစ္တစ္ခုကိုအစပ်ိဳးခဲ႔တဲ႔အခ်ိန္ေလးေပါ့.....................ဒိေနာက္မွာ လင္းစိတ္ေစက

ေမျမလႊာအနားရွိျမဲရွိလ်က္ေပါ့..................

ေခတ္ယုယကေတ့ာ ေမျမလႊာကို စိတ္မာန္ရွေနသလား၊ ရွက္ေဒါသေလးေပါက္ကြဲေနသလားေတာ့မသိဘူး.........

ျပတ္သားရက္စက္သြားခဲ႔တယ္...........။

ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ ေမျမလႊာ၊ ေခတ္ယုယ၊ လင္းစိတ္ေစတို႔ အားလံုး တကၠသိုလ္တက္ခြင့္ရၾကတယ္..........

အဲဒီႏွစ္ကေတာ့ ေမျမလႊာအတြက္ အေပ်ာ္ေတြဆိတ္သုဥ္းခဲ႔တဲ႔ႏွစ္ေပါ့.............လင္းစိတ္ေစကအနားမွာ သိပ္မရွိ

ေနေတာ့ဘူး............စာေတြလဲရွင္းျပစိတ္ကုန္ခမ္းသြားတာလားမေျပာတတ္ဘူး.............ေမျမလႊာတေယာက္

ေလလြင့္စိတ္နဲ႔အတူ ခပ္ထူူထူျဖတ္သန္းခဲ႔တာ...................။

ဆင္ေကာင္ၾကီးအျမီးက်မွတစ္ ဆိုသလို အဲဒီႏွစ္မွာ ဘုန္းဘုန္းက်ခဲ႔တယ္.............

ဒါပါပဲ..........စိတ္ေနာက္ကိုယ္ပါတတ္တဲ႔ တဇြတ္ထိုးစိတ္ဓါတ္ေလးေၾကာင့္ ဘဝတခုလံုးပ်က္မတတ္ခံစားရတယ္

အရႈံးေတြနဲ႔ရင္ဆိုင္ခဲ့ရတယ္ေလ..............ဒီထဲမွာေတာင္ ေခတ္ယုယဆိုတဲ႔ ေက်ာင္းသားေလးရဲ့စိတ္ႏွလံုးျဖဴစင္

ရိုးသား အၾကံအဖန္မမ်ားခဲ႔တာေၾကာင့္ ေမျမလႊာ အရွက္နဲ႔သိကၡာမက်တာေပါ့...........

ျမလႊာလိုမိန္းမသားေလးေတြဟာ ရည္ရြယ္ခ်က္အတြက္ အဓိကက်က် မိန္းမသားဘဝကို သဘာဝက်က်လက္ခံ

ျဖတ္သန္းမယ္ဆို ခုလို အရႈံးနဲ႔ရင္ဆိုင္ရမွာမဟုတ္ဘူး.............။

မိန္းမသားရဲ့သိကၡာတရားကို အေပါစားဆန္ဆန္ခံစားေစစားတတ္ၾကတဲ႔ အခုေခတ္ညီမငယ္ေလးေတြလဲ သိကၡာ

ကိုေခါင္းေပၚရြက္ ရည္ရြယ္ခ်က္ဆံုးခန္းတိုင္ေရာက္ေအာင္ ၾကိဳးစားအားထုတ္ၾကဖို႔.............ေမျမလႊာတေယာက္

သခၤါန္းစာရခဲ႔တယ္.....................ဒါေပမယ့္ တစ္ႏွစ္ဆိုတဲ႔ အရႈံးကာလကို အထီးက်န္ျဖတ္သန္းခဲ႔ရေတာ့တဲ႔အခါ

သူမေဘးမွာ လင္းစိတ္ေစ၊ ေခတ္ယုယ ႏွစ္ေယာက္လံုးမရွိေတာ့ဘူးေလ...................။

ေက်ာင္းေတာ္ဆိုတာ အေပ်ာ္သေဘာသက္သက္မဟုတ္တဲ႔ ဘဝအတြက္ ခမ္းနားတဲ႔ ဝမ္းစာကိုအဓိပၸါယ္ရွိရွိ

သြန္သင္ျဖည့္ဆည္းေပးတဲ႔ေနရာဆိုတာ ေမျမလႊာသေဘာေပါက္လာျပီ.............။

က်ဆံုးျခင္းရဲ့ေနာက္ဆက္တြဲအေနနဲ႔ ရွက္ရြံ႔သိမ္ငယ္ ေပးဆပ္ရျခင္းေတြေနာက္မွာ အခ်စ္ ဆိုတဲ႔ခံစားခ်က္က

ေပ်ာက္ျခင္းမလွေပ်ာက္သြားခဲ႔ျပီ.............။

ဘဝေရွ့ခရီးအတြက္ ေအာင္ျမင္မႈေတြေဆာင္ယူခ်င္သူအျဖစ္ အပတ္တကုပ္ၾကိဳးပမ္းအားထုတ္ခဲ႔ေတာ့တဲ႔အခါ

ေမျမလႊာတေယာက္ အခ်ိန္ကာလတစ္ခုကို နာက်င္စြာျဖတ္သန္းျပီးေနာက္မွာေတာ့ ခမ္းနားအားက်ေလာက္

တဲ႔ အထက္တန္းက်က် ဘဝကိုပိုင္ဆိုင္လာခဲ႔ေတာ့တယ္...........။

အျဖစ္ခ်င္ဆံုးေသာ လက္ေထာက္အင္ဂ်င္နီယာ ဆိုတဲ႔ ဝိေသသကို ကိုယ့္အရည္အခ်င္းအစစ္နဲ႔ရယူခဲ႔တယ္။

ေအာင္ျမင္ခဲ့တဲ့အေျခေနေလးမွာ လင္းစိတ္ေစဟာ အနားမွာထပ္ၾကပ္မကြာရယ္ေပ့ါ.................။

ေမျမလႊာဘဝမွာ အရင္းႏွီးဆံုးသူငယ္ခ်င္းမိတ္ေဆြအျဖစ္ လင္းစိတ္ေစကိုသိပ္ခင္တြယ္ေနမိျပန္တယ္ေလ။

လင္းစိတ္ေစ အလုပ္လုပ္ရာရပ္ဝန္းနဲ႔ သူမရပ္ဝန္းက သိ္ပ္နီးစပ္တယ္................ဒီလိုနဲ႔ ေက်ာင္းေတာ္ေရာင္း

ရင္းအရင့္အမာၾကီးေတြ အျဖစ္ ခင္မင္မႈေတြ ရွင္သန္ေနခဲ႔ၾကတယ္................... .အဆိုးအႏြဲ႔ေတြနဲ႔လဲ

ခင္မင္မႈ ကိုအႏိုင္ယူတတ္တဲ႔ ေမျမလႊာရဲ့ ကေလးဆန္ဆန္အမူပိုမႈေတြနဲ႔ လင္းစိတ္ေစကို ထပ္ျပီးဆိုးျပန္

တာေပါ့....................။

ျဖဴစင္မႈနဲ႔အနိုင္ပိုင္းခ်င္တဲ႔ ေမျမလႊာကို တေန႔မွာေတာ့လင္းစိတ္ေစက ခ်စ္စကားမက် အထာစကားလွလွ

ေလးေတြနဲ႔ သိမ္းသြင္းေတာ့တာေပါ့........ဒီလိုနဲ႔ပဲ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္လူမသိသူမသိ လက္တြဲေဖာ္အျဖစ္

စရံသတ္လိုက္ၾကတယ္...............ေမျမလႊာဆိုတာက ပထမဆံုးအေတြ႔ၾကံဳလဲျဖစ္၊ခင္မင္ရသူလဲျဖစ္တဲ႔

လင္းစိတ္ေစကို ဘယ္လိုသိမ္းသြင္းရမွန္း၊ ခံစားခ်က္ေတြေနာက္ကို မာယာမပါပဲ စိတ္သြားတိုင္းကိုယ္ပါ

ခဲ႔ျပန္ေတာ့ သူမရဲ့ေမွ်ာ္လင့္ျခင္း တိမ္တိုက္ေလးဟာ သိပ္မၾကာခင္မွာပဲ လင္းစိတ္ေစရဲ့ လက္ဖဝါးအတြင္း

ေျခမြျခင္းခံလိုက္ရေတာ့တယ္............။

လင္းစိတ္ေစကေတာ့ ေက်ာင္းမွာကတည္းက ခ်စ္သူကရွိဖူးတာေလ။ေမျမလႊာဆီက အခါမတိုင္ခင္ပြင့္

တဲ႔ပန္းကို ဆြတ္ခ်င္ဟန္ျပေတာ့ ေမျမလႊာက လံုးဝျငင္းဆန္ေတာ့တာေပါ့....။လင္းစိတ္ေစရဲ့အယုအယ

ေတြအေပၚမွာလဲ ေမျမလႊာက မခံစားမသာယာနိုင္ေလာက္ေအာင္ စိုးထတ္ျခင္းေတြ နဲ႔သာ အခ်ိန္ကုန္ေန

ခဲ႔တာေလ............ဒီအတြက္ေတြေၾကာင့္ လင္းစိတ္ေစအေပၚ အရွက္သိကၡာထက္ ေပါက္ကြဲမႈကိုသာ

ဗဟိုထားဆက္ဆံခဲ႔ေလေတာ့  ေယာက်ာ္းမာနတို႔ အရွက္တရားတို႔ ကိုေက်ာ္လြန္ျပီး ခ်စ္ျခင္းတရားေတြ

ေပ်ာက္ကြယ္သြားေအာင္ ေမျမလႊာဖန္တီးျပီးသားျဖစ္သြားတယ္.........။

အစီစဥ္မက်တဲ႔ မညီမွွ်ျခင္းေတြၾကားမွာ ကာရံညွိခဲ႔ၾကတဲ့ ဟာမိုနီပ်က္အျဖဴေရာင္အေပၚအေရာင္ဆိုးၾက

သူႏွစ္ေယာက္ရဲ့ အဆံုးသတ္ေလးတခုကေတာ့..............။

ဒီလိုနဲ႔ ခ်စ္သူမ်ားေန႔မတိုင္ခင္မွာက်ေရာက္တဲ႔ လင္းစိတ္ေစရဲ့ေမြးေန႔ပြဲေလးကိုေတာင္ မဆင္ႏႊဲႏိုင္ခဲ႔ေတာ့

ဘူး။ ခ်စ္သူမ်ားေန႔မွာ လင္းစိတ္ေစရဲ့ ခ်စ္ရည္ရႊမ္းတဲ႔ ေခ်ာကလက္ေလးကို စားသံုးမယ္လို႔ၾကံရြယ္ခဲ့တဲ႔

ေမျမလႊာရဲ့ အျဖဴေရာင္ပံုရိပ္ေတြထဲက အျပာေရာင္တိမ္တိုက္ေလးဟာလဲ လင္းစိတ္ေစရဲ့ မာန္မုန္တိုင္း

ေအာက္ ေပ်ာက္ျခင္းမလွေပ်ာက္သြားေတာ့တယ္.........။

"ရက္စက္တယ္" လို႔အခါခါညည္းတြားရင္း၊ "လူပါးဝတယ္" လို႔ အခါခါမခ်ိတင္ကဲ မုန္းတီးမိရင္း၊ ရင္ဖြင့္ရမႈ

မ်ားစြာနဲ႔ ေျခာက္ကပ္ကပ္ေန႔စြဲေတြေအာက္ ျပားျပားေမွာက္ခဲ႔ျပန္တယ္............။မလူးသာမလြန္႔သာအေန

အထားနဲ႔မို႔ ေမျမလႊာရဲ့ ႏွလံုးသားေလးထဲ သူငယ္ခ်င္းဆိုတဲ႔ျဖဴစင္မႈေတြေကာ၊ လက္တြဲေဖာ္ဆိုတဲ႔အသံုး

အႏႈန္းကိုပိုင္ဆိုင္ခြင့္ေပးမယ္ဆိုတဲ႔ငံ့လင့္မႈေတြေကာဆိတ္သုဥ္းသြားခဲ့တာႏွစ္တစ္ႏွစ္ရဲ့ခ်စ္သူမ်ားေန႔ေလး တစ္ေန႔မွာေပါ့....................။

ဒီလိုနဲ႔ ရွင္သန္မႈတခုရဲ့ေအာက္မွာ ျဖတ္လတ္မႈေတြအားလံုး တဒဂၤစိတ္ေစစားရာေနာက္လိုက္မိျပန္တဲ႔

ေမျမလႊာဟာ အထီးက်န္ဆန္ဆန္ဘဝကိုျပန္လည္ေရာက္ရွိသြားေတာ့တယ္။

ရင္ထဲမွာ သစၥာတရားတခုကို ခပ္က်ယ္က်ယ္ေလးေအာ္ျပီး တိုင္တည္ဆုေတာင္းေနျပန္တယ္.......

"ကၽြန္မသည္ တသက္တာအတြင္း အခ်စ္ ဆိုတဲ႔ အရာကို ဘဝနဲ႔ထပ္တူ တန္ဖိုးထားခဲ႔ျပီး၊ မုသားမပါ

ပြင့္လင္းေသာအခ်စ္ေတြနဲ႔သာ လင္းစိတ္ေစအား ခ်စ္ျမတ္နိုးခဲ႔ပါသည္။ ထပ္တူက်ေသာခ်စ္ျခင္းတရား

ေတြအေပၚေတာင့္တငံ့လင့္ခဲ့ေသာ္လည္း သစၥာဖ်က္သူ လင္းစိတ္ေစရဲ့ လုပ္ရပ္ေတြေအာက္ခံစားေၾက

ကြဲမႈေတြျဖင့္သာ ေမ်ာပါေနရေသာ ကာလမွ အျမန္လြတ္ေျမာက္ရျပီး ထပ္တူက်ေသာခ်စ္ျခင္းအား

လက္ဝယ္ပိုင္ပိုင္ရရွိခံစားရပါေစသား..........."

ရယ္လို႔ ထပ္ခါထပ္ခါဆုေတာင္းေနေတာ့တယ္........။

************************************************************

(နိဂံုး)

အခ်စ္ေတြအားလံုးအေပၚ သန္႔စင္မႈေတြနဲ႔သာျခံဳလႊမ္းထားခ်င္တဲ႔ ေမျမလႊာရဲ့ဘဝဟာ အရင္းႏွီးရဆံုးရင္ခြင္တခုကို

ေမွးစက္ခြင့္မရခဲ႔ေပမယ့္...................

သူမဘဝေလးကို အမွတ္မထင္ဝင္ေရာက္လာတဲ႔ Invitation စာေလးတေစာင္ကို တခုေသာ စက္တင္ဘာလေန႔

ေလးတေန႔မွာ လက္ခံရရွိခဲ႔ျပီးေနာက္မွာ သူမေတာင္းဆုေတြျပည့္လာခဲ႔တယ္..............။

သူမရင္တြင္းဆႏၵေတြအားလံုးေတာင့္တပိုင္ဆိုင္ခြင့္ေတြရလာတယ္..............စည္းခ်က္တခုကိုကာရံညီညီ ခ်က္က်လက္ခ် ဖန္တီးၾကရေတာ့တယ္.......................။

ခ်စ္သူမ်ားေန႔ေလးေရာက္လာျပန္တဲ႔အခါ သူမသက္ဝင္ယံုၾကည္ရတဲ႔ လတ္ဆတ္တဲ႔ေပ်ာ္ရႊင္ျခင္းေတြကို ခ်စ္ရသူ

ရဲ့ ျမတ္နိုးမႈလက္ေဆာင္ေတြနဲ႔အတူ ယုယၾကင္နာအနမ္းမ်ားအၾကား ေပ်ာ္ဝင္ခံစားလိုက္ရတာပါပဲ........

ေမျမလႊာရဲ့ ျဖဴစင္ျခင္းေတြကိုေကာ ပြင့္လင္းမႈေတြကိုပါ သဘာဝက်က် နားလည္ခံစားေပးတတ္တဲ႔ သူမဘဝ

လက္တြဲေဖာ္နဲ႔အတူ သူမရည္ရြယ္ရာ အိပ္မက္လမ္းကို အတူတကြေလွ်ာက္လွမ္းလိုက္ခ်ိန္မွာေတာ့ ေကာင္းကင္

မွာ ျမဴမႈန္ေတာင္မထင္ေအာင္ လွပေနတာ ခပ္ျပာျပာေလးေပါ့.................။

ေမျမလႊာ ဘဝမွာ ေခတ္သမီးပ်ိဳတေယာက္အေနနဲ႔ ပြင့္လင္းရဲတင္းမႈေတြရွိေကာင္းရွိေနေပမယ့္ ရိုးရာမပ်က္

မိန္းမဘဝအတြက္ အရွက္ကိုေတာ့ကာကြယ္ရင္း၊ ခံစားမႈေတြကိုပံုေဖာ္မိရင္း က ျဖဴစင္ေသာခ်စ္ျခင္းတရား

ေအာက္ ေမြ႔ေပ်ာ္ခြင့္ရခဲ႔တာ...........ဂုဏ္ယူေနတုန္း............ခ်စ္သူကိုလက္တြဲျပီး........သူမျဖစ္ခ်င္တဲ႔ အင္ဂ်င္

နီယာနည္းပညာေတြကိုဆက္ေလ့လာရင္း.................ေကာင္းကင္ကၾကယ္ေတြ...........လက္ေဆာင္အျဖစ္

ခ်စ္သူကိုေပးရင္း...........ခ်စ္သူမ်ားေန႔အတြက္ခုေတာ့ ျပင္ဆင္ေနေလရဲ့.............................

။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။

အီးစီနီနီ

၂၀၀၉ခုႏွစ္ေဖေဖာ္ဝါရီလ၆ရက္ေန႔ေန႔လည္ ၂နာရီ ၃၂မိနစ္